Deel 5

Deel 5

23 september
Bajawa is op 1100 mts hoogte en dat voel je aan de frisse temperatuur, vanochtend was het nog 16 graden bij het wakker worden!
We hebben lekker ontbeten in ons klein maar fijne Happy Happy Hotel. We zeggen dag aan een sympatieke groep nederlanderse motormuizen die Flores verkennen op motoren.
We vertrekken richting zee om een Arak fabriek te bezoeken. Onderweg komen we een kolonne politie autos tegen die het traditionele dorp van Bena gaat bezoeken en beoordelen of daar alles in order is. Aangekomen bij de fabriek om 9:30, we zien een paar palmbomen met emmertjes vastgemaakt aan de bladen, een paar vuurtjes aangestoken met hele lange houten taken en boomstammen erin, verderop onder een afdakje bedekt met riet een aantal grote bamboes die op een ingenieuze manier neergezet zijn. Er hangt een sterke rookwolk om de hele plaats. Ik leg het uit: het sap van de palmbladen wordt in de emmer gerecupereert, daarna gaat dit 'sap' in een grote kleipot die wordt geplaatst op een vuurtje. De gedistileerde damp wordt geleid binnen de schuine bamboes en aan de andere kant worden grote bidons gevuld met het distilaat, doorzichtige Arak dus! Daarna worden lege waterflessen, niet gesteriliseerd natuurlijk anders gaan ze smelten, gevuld met Arak en verkocht à 50.000 rp per fles. Het is een beetje slapend rijk worden! Natuurlijk gaan we proeven! De smaak zit tussen de Jenever en de Cachaça, maar we voelen het wel goed afzakken binnen onze slokdarm. Dat ding moet zeker zo'n 60% alcohol bevatten! Maar als die koud ligt zou dat zeker best wel lekker zijn. We beslissen twee flessen te kopen voor 80.000 rp na veel tarwaren en onderhandelingen van JB, want met de dames wilden ze geen zaken doen! We lopen na de auto helemaal uitgerookt als makreels uit een rookoven!
We rijden verder, we klimmen, we dalen af en komen in Borong aan om 11:00 voor de lunch. Sefrin zet ons bij de 'Bougainville' bakery/restaurant af. Een charmante kleine eettent, we worden in de tuin geinstalleerd en bestellen heerlijk ananassap, broodje keju, broodje kacan, wajik, soto ayam, lumpis, heerlijke ketang goreng met sapi burger. Super lekker! En weer voor twee keer wèneug!
We zien hele rare fruiten hangend aan de stam van een boom in de tuin, het zijn blinbin, mooi naam hé, het is een soort groente dat men aan de vissoep toevoegd! Nutteloze informatie want we zullen nooit dit soort groenten in Europa vinden, maar we vonden de naam zoooo leuk, was de vermelding waard! Bij deze.
Na de lunch vertrekken we weer richting de bergen, we rijden langs dorpjes met huizen bedekt met gedek, met hele mooie motieven.
We stoppen om een fabuleuse sawa te fotograferen, die is zo groot en zo lang dat we het niet op één foto krijgen. Mooi groen, deze sawa rekt zich kilometers lang uit in kleine terrassjes richting het dal. Fantastisch, we hebben al zoveel sawas gezien, je denkt dat je geen sawas meer wil zien, maar elke keer word je verrast door de schoonheid van deze terrasjes.
Bij de top van de berg stoppen we om een meer te bekijken, het Ranamesse (groot meer), deze bewatert de sawas die we zo net hebben gezien. Maar om het meer goed te kunnen zien moeten we achter een muur langs lopen tussen de muur en de ravijn. Fantastisch view! Maaaaaaar de geur! Gelukkig nu is er geen foto met geur, want het smelt zoals de xitxit portable WC de laatste dag van de Lowlands of Appelpop. Pure urine! Bah bah bah!
We laten deze urinoir achter ons en rijden verder richting Ruteng, dat ook op ongeveer 1100 mts is gesitueerd. We spotten nog een mooie aap onderweg en komen om 14:00 aan in Ruteng. In tegenstelling tot onze reis naar Sulawesi, we komen steeds vroeger op onze bestemmingen. De chauffeur maakt een city tour zodat we een model van de traditionele huizen van de lokale Mangaray van dichterbij kunnen bekijken, anders zouden we nog drie dagen moeten rijden om het echte dorp te kunnen zien. Nou we zullen dit dorp op internet bekijken tenminstens zodra we wel internet kunnen vinden.
We rijden weer door Ruteng een hele arme en chaotische vuile kleine stad, en komen eindelijk bij ons hotel aan. Hotel Dahlia, hum! Geen Nonnen dus. Nee, die is volgeboekt en we worden geplaatst naar Hotel Dahlia, mooi naam, maar de parkeerplaats voor het hotel beloofd niets veel goeds. Die staat vol afval! Het hotel ziet er heel vervallen uit. We hoeven niet eens in te checken we worden gelijk door een medewerker meegenomen naar onze kamers. We lopen door de lange gangen van het hotel en zien kamers, pardon hokjes, met een bed en toilet op de gang. Mijn keel begint dicht te knijpen, waar zijn we geland? Maar we moeten doorlopen, gelukkig, en komen aan bij de VIP kamers van het hotel. Twee bedden, toilet met getegelde mandibak, europees WC, wat wil je nog meer! Het uitzicht? Don't ask! Plafond valt van ellende uit elkaar op het bed en op de grond. We discusseren een beetje met de chauffeur en de gids, dit is echt een van de drie beste hotels in de stad! Bon, bon, bon! We zullen het met dit moeten doen, JB zegt terecht, in zo'n lange reis zal altijd een minder dag in zitten, hopelijk is dit hem!
We zitten nu op op de gang wachtend op Bintang-tijd, er schijnt een internet cafe aan de overkant te zijn! We zijn nog nooit zo blij geweest met het bericht van de gids dat we morgen ochtend om 7.00 uur vertrekken.

24 september
Heel vroeg worden we wakker gemaakt door gebonkt aan de deur van de kamers naast ons. Even poedelen, want meer valt er niet te doen, en ontbijten buiten op de gang met verkopers van ikat voor de deur.
We vertrekken om 7:00 richting Labuan Bajo. We rijden langs veel rijst velden, af toe zie je een soort rijdende Blokker/Kruidvat auto in de dorpen. We parkeren de auto en lopen een berg, zo'n 150 treden omhoog en 200 à 300 mts pad, Joke blijft beneden, het pad en de treden zijn te zwaar. Boven aangekomen ontdekken we één van de mooiste spektakels ter wereld! De beroemde spinnenweb rijstvelden van Cara. Het zijn 6 of 7 enorme spinnenwebben van rijstvelden. De tekening moet de vorm van traditionele huizen hebben, 5 eeuwen geleden, van de Mangaray nabotsen, octogonalen dus. De grootouders hebben de twee principale punten van de taart en elke kind, klein kind krijgt daarna een punt van de taart op zijn beurt. Absoluut adembenemend! We hebben nog nooit zo iets moois gezien. We lopen weer naar beneden en zien twee dames koffie stampen, Joke doet ook mee! In de tuin van dit huis kunnen we zien hoe redelijk zelfstandig deze mensen zijn. Veel fruiten (jackfruit, guave, passievrucht, ananas, bananen), veel groenten (tomaten, kool, sla, aardappelen, wortels). Op deze hoogte, ongeveer nog 1000 mts, groeit van alles en nog wat. We rijden langs kilometers brede en lange sawas! Even wat cijfers, 1 ha geeft ongeveer 50 zakken rijst, 1 zak rijst weegt ongeveer 50 kilo, één kilo rijst kost 10.000 rp. En 1 ha rijstveld levert dus 25 miljoen rp (1600 €) op. Je zal nooit meer na een koreltje rijst kijken als voorheen!
Er wordt hard gewerkt aan de weg, veel werkzaamheden om de afwatering van het komende regenseizoen te reguleren. Ook wordt gezegt dat Floris, zich in de komende 10 jaar, net zo druk gaat worden als Bali! Gelukkig hebben we dit prachtige eiland nu ontdekt!
We rijden langs een kurkdroog gebied waar zelfs watertanks, gesponsoord door grote bedrijven, neergezet worden voor de lokale bevolking. Dat zal vast aftrekbaar zijn!
Na ongeveer 4 uur rijden en veel haarspeltbochten komen we in Labuan Bajo aan. We gaan eerst flappen tappen omdat we vandaag al afscheid moeten nemen van Hendrik, onze lieve en uitstekende chauffeur. We krijgen te horen van Sefrin dat we onze koffers niet aan boord van de boot geladen gaan worden en dat we deze in het hotel Puri Sari Hotel, waar we morgen zullen overnachten, moeten achterblijven. Lekker! We hebben niets mee om aan boord te nemen. Dus we moeten in de lobby van het hotel onze kofers openen en kleine reistassen met de noodzakkelijk accessoires inpakken. Dat onder het smakkelijk uitlachen van gasten en werkers van het hotel! Leerpunt voor onze onervaren gids, want we hadden natuurlijk gisteren al onze rugzakken kunnen pakken! We rijden verder naar een supermarkt om een paar koude Bintangs in te slaan om aan boord mee te nemen en rijden naar de haven. Tussen de containers is het moeilijk om de weg te vinden naar onze boot, eindelijk komen we aan bij een hele mooie type kleine escuna, alleen voor ons! Super, super! We klimmen aan boord. We zijn nog niet vertrokken of we krijgen al een lekkere ruikende lunch geserveerd. Bami, capcay, nasi putih, ikan goreng en heerlijk gefrituurde courgettes. Oh ja, Pisang Ambon als toetje!
We varen twee uur tussen prachtige eilanden, onbevlekte witte stranden en een prachtige zee met even zo prachtige kleuren, dat beloofd veel voor de snorkel partijen van morgen! We komen aan bij de haven van Rinca waar we de eerste komodovaranen van dichterbij gaan bekijken. Er zitten ca 2000 varanen, ook Dragons in Engels genoend, op dit eiland, dus eentje moeten wel kunnen zien!
We lopen de park binnen, betalen voor de camera's, en lopen de short track (alleen van naam 'short', want die is meer dan 2 km lang), met een ranger die bewapend is met een Y stok om de varanen op afstand te houden. Joke blijft achter, met Sefrin, bij een van de gebouwen van de rangers om daar ook de varanen te zien. We zijn nog niet eens aan het lopen en we zien al een heleboel apen en 6 varanen. Adi, ons ranger, zegt dat er ook 3 soorten giftige slangen hier te vinden zijn en dat ze overal kunnen zijn! Lekker! We durven geen stap buiten de pad te zetten, want het bos is bezaaid met dooien bladen en taken. Het eerste wat we zien is juist een kleine lezard die een baby slang opeet! Brrrr! Verderop spotten we twee wilde buffalos, een moeder met haar kind, de moeder is niet helemaal blij met ons en we lopen even verder. Een paar meters verder, zien we een moeder varaan die haar twee maanden geleden 30 gelegde eieren, bewaakt. Met het regen seizoen laat zij de eieren verder onbewaakt voor 9 maanden inkubatie. Het regenwater zal de eieren afdekken en daardoor beschermen tegen predatoren. Ondanks dit zullen er maar 15-20% overleven. Meer dan zat, deze beesten zijn eng en kunnen zomaar een hert of een aap opeten, vandaar dat ze maar twee keer per maand hoeven te eten! We komen terug bij Joke en zien ook nog 3 herten.
We zijn de laatste die het park verlaten, we krijgen aan boord een heerlijk bananen sapje en gebakken pisang! Heel lief maar nu snakken we wel naar een heerlijke koude Bintang!
De zon gaat langzaamerhand onder. We krijgen de mooiste zonsondergang op zee tussen de eilanden. Door de sterker stromingen moet de kapitein zigzag varen. De zee tussen de eilanden is bekend door zijn tempestuositeit, dat blijkt uit de boot die dit jaar hier gezonken is. Trouwens ons boot heet Klm (=hout) Taluna.
We varen nu nog twee uur en komen in het donker aan bij het Komodo eiland. Morgen gaan we een andere trecking doen om 7:00 om meer varanen te spotten.
Aangemeerd krijgen we nog een heerlijk dinner, een goed ingetrokken soep, ikan bakkar, tahoe, boontjes, krupuk, en als toetje verse manga en papaya.
Het is 20:30, ik denk niet dat we het later zullen maken vanavond, morgen moeten we vroeg op voor de trekking.

25 september
Omdat ons slaaphutje te warm was zijn Eline en ik op het dek gaan slapen (zij op een bed/sofa en ik op een bankje van 1,20 lang, beide niet echt confortable). JB en Joke hebben een iets meer geventileerd hutje en slapen op stappelbedden.
De koude wind heeft de hele nacht geblazen, dus dat was niet onze beste nacht. Maar het voordeel is dat ik om 5:00 wakker werd door het licht van de opkomende zon. Prachtig!
Om 6:00 ontbijten en om 7:00 bij de haven van het Komodo Park (opgenomen als een van de New7Wonders of Nature in 2013) aangekomen.
Joke blijft achter in onze boot, die als in een sandwich zit tussen 2 andere (disco)bootjes, lekker rustig! Maar niet heus. Weer hebben we veel geluk en zien een stuk of 10 varanen, heel veel anderen dieren, lijkt meer een echt dierenpark dan een varanen park, 1 wildzwijn en veel vogels (kakatoe o.a.).
We varen verder naar Pink Beach om te snorkelen. Daar aangekomen, springen Joke en JB in het water maar door de sterke stroming, drijven ze snel weg van de boot. We gooien een boei naar Joke, die ze angstaanvallend voor zich hield, JB grijpt het touw en de boei en ze worden beide naar binnen gehaald terwijl een andere boot al een gevaarlijk maneuvre uitvoerde in de rug van JB. Dit strand,hoe bekend dan ook, is echt niet een goede snorkelplek door de sterke stroming. We varen dan verder op zoek naar een betere spot.
Het is inmiddels 11:30 en de lunch wordt geserveerd, weer lekker, ayam goreng, ketang goreng, fun ju hay, gefrituurde calamaris en een super fruit plateau met ananas en mango's
We hebben sterk de indruk dat onze gids, Sefrin zich tijdens de hele bootreis heeft aangesloten aan ons gezelschap alleen voor het eten, helaas, zijn engels en kennis van de streek is toch te gering om met ons te kunnen kletsen, dus na het eten is hij weer weg.
We worden geentertained door een tuimelaar die pirouettes uitoefend en door vissende zeemeeuwen. Na 3 ½ uren varen stoppen we om te snorkelen bij een klein maar heel fijn strandje. Eline gaat weer plat op de plaat omdat onze boot te dichterbij was met de andere naast ons, en loopt een nare blessure aan de rechter pols op. Voor vandaag eindigt hier haar snorkel avontuur. We zien allemaal nieuwe vissen en de koralen zijn ook heel mooi en kleurvol. Hier zijn de vissen heel groot, bij sommige houden we zelf gepaste afstand! Ik zie een fantastische roze octopus, hij houd me in de gaten en zwemt verder, ik mee, verderop stop het beest en met een mimetisme veranderd ze van kleur en wordt ze helemaal vol met vlekken, alsof ze een steen was, bijna onmogelijk om haar van de omringende stenen te onderscheiden.
We snorkelen ruim een uurtje en varen verder richting de haven van Labuan Bajo waar we opgehaald worden door Hendrik om ons naar hotel Puri Sari te brengen waar onze koffers al stonden.
We ontdekken onze mega grote kamers, wat een beloning na de afgelopen twee nachten! We wassen al onze spullen die doordrenkt zijn van het zeewater en gaan even chillen bij het zwembad. We zoeken in de Lonely Planet of er een lekker restaurant hier in de buurt is, helaas is Labuan Bajo alleen bekend door haar italiaanse restaurants en Pizzarias, logisch, de gemiddeld leeftijd van de bezoekers hier (allemaal backpackers en duikers) is 25 jaar! Dus het wordt bij het hotel eten vanavond!

26 September
Iedereen heeft als een roos geslapen in onze immense kamers en heerlijk gedouched in onze immense badkamers. We genieten van onze laatste ontbijt op Flores met toch een beetje pijn in ons hart om dit mooie eiland te verlaten! Maar straks weer een nieuw eiland! Leuke reis!
We vertrekken richting vliegveld. Je ziet dat ze hier bezig zijn om een moderniserings-slag te doen, de guichet voor het parkeerterrein is een kleine houten hutje, maar het vliegveld is splinter nieuw en modern.
We nemen afscheid van Sefrin, die een dikke onvoldoende krijgt in zijn beoordeling en Hendrik.
Bij het inchecken blijkt dat we nu 36,8 kilo overgewicht hebben ipv 40 kg heen, dat betekend dat we 3,2 kg geslonken zijn, waar zou dat vandaan komen? We wachten op het vliegtuig in een nog niet afgekoelde ruimte, lekker warm! We wisslen wat herinneringen en mooie fotos uit met de andere mede passagiers. We mogen naar ons propeller toestel lopen. De piloot geeft gas om te vertrekken en breekt subit de koers af, enkele seconden later probeert ie nog een keer en dan gaat het goed, was wel even een beetje schikken! Ondanks de valse start hebben we een goede vlucht gehad met een gratis panorama overzicht over honderden eilanden en mooie koraal-riffen.
We checken opnieuw in bij Denpasar in Bali en daar blijkt dat we minder hoeven te betalen dan het vorige traject. Valt geen touw aan vast te knoppen! Volgens ons is de prijs per kg afhankelijk van de lengte van het vlucht.
We lopen weer door de leuk ingericht freeshop, een soort ikea opstelling waar je verplicht door heen moet lopen, maar met veel mooie en met smaak ingerichte winkels. Het is druk in Bali, het vliegveld is een ware mierenhoop, met veel meer mensen van orientaalse oorsprong dan blanken mensen.
Onze vlucht wordt nergens aangegeven en JB gaat bij de gate vragen hoe dat zit, ja hoor, we mogen instappen, gelukkig heeft ie gevraagd, anders waren nog voor de gate aan het wachten!
De vlucht duurt nog maar 25 minuten, we komen in Lombok Praya aan, het vliegveld is druk druk druk, veel mensen buiten aan het wachten op hun geliefden.
Lombok, ook de naam van de bekende peper, betekend hier mensen die rechtdoorzee zijn. We rijden 90 min tot het hotel, en Mokang, onze gids naar het hotel, spreekt heel goed Nederlands en geeft ons meer informatie dan Sefrin in een hele week!
Er wonen in Lombok 2,7 miljoen inwoners, 90% is moslim, er zijn ook veel chinezen en het land is bekend als het land van de 1000 moskeen! Dat beloofd morgen ochtend wat om 4:00!
Onze eerst indruk over het eiland is dat het goed georganiseerd en netter is, mooie wegen, minder zwervend afval, veel groener en vruchtbaarder. We zien langs de weg veel jongeren die gezelig op de grond zitten naast een kleine lage tafel op de stoep. Volgens mij is het happy-hour in Lombok!
We zien ook veel hotels langs de kust, veel eettentjes. We stoppen in Senggigi om onze voorraad Bintang en water (!) aan te vullen.
We komen aan bij ons hotel Living Asia Resort met nachtlicht. Het ziet er prachtig uit, morgen gaan we een luie dag inplannen, met veel lezen wat we kunnen gaan doen, genieten van het zwembad en de zee, en het hotel verkennen.
We nemen een borrel op ons prachtige terras en gaan in het restaurant eten, vanavond is er een lopend buffet. We eten vanavond aan het strand heeerlijke verse gegrillede tonijn, gegrillede groenten, nasi goreng met pindas, gegrillede mais.... Heerlijk!
We genieten nog na van deze zwoele avond!