Deel 2
Door: PartyterHorst
Blijf op de hoogte en volg Party
09 September 2014 | Indonesië, Batavia
06 september
We nemen onze laatste fantastische ontbijt bij het Phoenix Hotel, Fran probeert een laatste keer het verslag te versturen naar onze 'followers', gister avond geprobeert op alle manieren dat ding te versturen zonder succes, door het te langzame internet.
Om 9:00 ontmoeten we onze chauffeur, Armando, geboren in Yogyakarta en wonenede bij het Tembi park! Heel sympatieke vent! Spreekt een mengeling van engels, nederlands en bahasa, maar we kunnen alles volgen.
We verlaten Yogyakarta via de rijke chinese wijken met hele grote huizen. De chinese zijn hier de mensen met het geld, de rijke ondernemers. Zij zetten winkels op in de grote steden, want in de kampong er is te weinig geld en klandizie.
We merken dat hier het rijst seizoen afgelopen is en de boeren zijn overgestapt naar de plantages van chillis, Dragon fruit en pisang mas. Alle velden zijn klein en lievelijk, geen grote akkers van sawas.
Na ongeveer twee uurtjes rijden worden we afgezet in het Merapi 'avontuur park', waar alleen jeeps rond scheuren vol met mensen met operatie maskers en bedekt alsof het gangsters waren. We stoppen bij een van deze Jeeps verhuurders en daar worden we verzocht maskers te dragen en over te stappen met z'n 4 in een Jeep die gereden wordt door een lokale chauffeur. Armando blijft wijzelijk achter om onze terugkomst af te wachten. De tocht begint zeer stijl en we rijden op onverharde weggetjes. Omdat het zo stijl is, rijdt onze chauffeur het hele parcours in de eerste versnelling. We komen veel Jeeps tegen die een enorme wolk van as doen opstijgen, we worden snel helemaal wit en onze haren lijken wel op een strobaal. We stoppen bij een 'museum'. Eigelijk is het museum een verzameling van overblijfsels van de mensen die hun huis en bezittingen verloren hebben door de eruptie van de Merapi in 2010. We zien schrijnende dingen zoals helemaal gekrompen t's, k7 bandjes, een lepel die vast is komen te zitten in een gesmolten glazen bord. Het gebouw van het museum is een ruine. Men mag niet meer wonen in dit gebied. De lokale mensen zeggen dat de Merapi tot leven komt om de 5 jaar, dus iedereen zit te wachten dat volgend jaar tussen juni en november een eruptie zal plaatsvinden. Even in de agenda's zetten om te checken, en duimen dat iedereen op tijd weg is. Men wordt 1 week voor de eruptie geevakueerd door goed aangegeven wegen.
De weg is druk door alle Jeeps en we moeten vaak aan de kant parkeren om tegenliggers door te laten gaan. Deze taferelen worden door de mannen met milimeters geëxecuteerd! En dat door mannen, hé! Na veel geschudt en stof happen over de zeer hobbelende weg, stoppen we bij een groot parkeer terrein waar een bunker te zien is. We klimmen op een panorama plek waar de Merapi perfect gezien kan worden.....maar vandaag was hij niet van de partij, de wolken hebben de berg volledig onzichtbaar gemaakt. We lopen de bunker in waar een stuk lava in het donker ligt te pronken in het midden, waarom en waarvoor wordt ons niet uitgelegd! Wel bijzonder zo dichtbij de echte Merapi. We kijken om ons heen en zien de grote lava-gletscher die meer dan 12 km lang is. Indrukwekkend om te bedenken dat deze lavastenen meer dan 10 km hoog gespoten worden en 240 mensen gedood heeft in 2010, gelukkig meer dan 40.000 mensen werden op tijd geëvacueerd.
We stappen weer in onze stoffige Jeep en rijden terug naar beneden, weer in het stof van de Jeeps en de vele vrachtwagens die de lava en aarde naar beneden brengen om later gebruikt te worden in de bouw als cement. We stoppen heel kort bij een van de uitgekotste stenen, deze heeft de vorm van een gezicht en rijden snel verder richting Armando en ons schone busje. Hij barst in lachen uit bij het zien hoe wit onder het stof we zaten.
Na even rijden door de vele plantages, door de rijke vulkanische grond, stoppen we bij Secang voor de lunch. Een leuke kleine schone warong waar een enorm buffet met vele keuzes op ons te wachten staat. Heerlijk gegeten en dat voor maar 153.000 roepias, een kleine 10 euros voor 5 lunchen, 5 drankjes en 4 waters!!!
We rijden verder langs rubber plantages, vele houthandelaars en houtfabrieken en veel kleine tentjes langs de weg vol met geel fruit. We stopen om te kijken, dat zijn Indonesische Lychies, super lekker!
De weg is heel druk, we rijden stapvoets tot Ambarawa. We willen hier het museum bezoeken, in het oude treinstation, maar die is tutup voor herstel en verbouwings werkzaamheden. We lopen toch het station binnen om een kijkje te nemen in het station en de oude lokomotief die nog op de rails staat. Indrukwekkend om te bedenken dat hier duizende nederlanders vervoerd werden naar het japenkamp van Ambarawa.
Het is al bijna donker, we zien nog oude ruines van het kamp onder het licht van de zonsondergang.
Armando pakt nu de snelweg om op tijd bij Semarang te komen. Het is weekend en de wegen zijn extra druk.
We worden afgeleverd bij ons mega grote en luxe hotel Gumaya Tower Hotel. Bij het inchecken blijkt dat onze kamers overboekt zijn en we worden geupgraded naar luxe exclusieve suites. We spreken af met Armando om morgen te starten om 10:00, Jepara is maar 3 uren van Semarang vandaan en we hoeven alleen maar Lampersari en Sompok te bekijken voordat we richting Jepara rijden.
We lopen naar de lounge bar voor onze welkomsdrankje en wat blijkt dat deze gewoon bij het gebruik van de exclusieve suites hoort met alle services en lekkernijen. We nemen dus onze gebruikelijk Bintangs, deze keer helemaal gratis! Joke smullend met een echte jus d'orange.
We gaan douchen, drie keer onze haren gewassen, en daarna wilde we even eten in een warong bij het hotel.
We lopen uit het hotel naar rechts een paar huizen verder en zien niets dat op een leuke warong lijkt. We lopen terug aan de overkant en weer vinden we niets. Het is nu bijna 21:30 en de restaurants zijn natuurlijk dicht. We lopen terug naar het hotel en worden gestuurd naar het chinees restaurant op de tweede verdieping. Dat lijkt op een revival van Kediri een jaar geleden, op de verjaardag van Fran, we konden niet met de bediening communiceren, het eten kwam deels snel en deels veel later, we kregen geen toetje aangeboden omdat de keuken dicht was. Maar wat we te eten kregen was best lekker!
Retour naar onze kamers om het dagboek van de dag af te maken met een slaapmuts. We zijn moe en voldaan van deze hele leuke dag!
07 september
Lekker uitslapen vandaag, we mogen om 8:00 opstaan! We gaan lekker ontbijten in onze VIP exclusieve lounge, die lijkt helemaal voor ons gemaakt te zijn. Eline is ziek, veel koorts en een loslopende darm, zij blijft nog even in bed om een extra slaapuurtje te pakken.
We ontmoeten Armando in de Lobby en vertrekken richting Lampersari. Onderweg vertelt hij dat de dochter van Sukarno in ons hotel logeert of heeft gelogeerd. JB zegt enthousiat tegen Armando 'we mist her' (fonetische door Armando gehoord 'mister') and Armando antwoord 'no the woman'! En iedereen maar lachen, behalve Armando ;-)
We stoppen bij Jl. Lampersari en kijken rond om een idee te krijgen van de tijd van het jappenkamp. Bijna alle huizen zijn nieuw behalve een paar huizen. We lopen richting Jl. Sompok en kijken recht voor ons naar een berg, met oude gebouwen, die zouden ook van Tempo Doeloe zijn. We rijden verderop dankzij de GPS van JB (hij had de map van Semarang gedownload, en Armando noemde het de GPS) en vinden de oude school/keuken van het kamp. We stappen uit de auto en lopen door de open poort, het is zondag en de school is leeg! Een bijzonder toeval! JB zoekt een trap die naar een dependance van de school waar de keuken van de kamp zou hebben gelegen, en ja hoor, die is er wel! We krijgen een brok in de keel en sommige van ons laten een traantje wegrollen. Ma zou hier veel hebben gestaan in deze keuken. In lampersari kamp heeft Ma, Louis, Marijke en hun moeder van 42 tot 45 gezeten. Ontroerd door deze bevinding, lopen we terug naar de auto, we maken nog een paar fotos van een hele oude boom bij de ingang van de school, en rijden we weg. Ongeloofelijk dat in zo'n gebouw geen enkele mededeling te vinden is over de rol van deze gebouwen complexen tijdens de 2de wereldoorlog.
We rijden verder om het oude Semarang te ontdekken, er liggen nog heel veel oude gebouwen helemaal verlaten. Armando vertelde dat Semarang de 3de haven van indonesië is (Jakarta 1, Surabaya 2). Het is wel een hele grote stad, westers georienteerd, misschien door de aanwezigheid van veel chinesen.
We horen dat Semarang veel last van water overlast heeft tijdens het regenseizoen omdat Semarang lager ligt dan de zee, een beetje zoals Wateringen! We verlaten Semarang richting Jepara en rijden voorbij wijken met nog veel open rioolen, informele tolwegen (dorpelingen vragen geld om de wegen te herstellen die kapot gaan door de vloed), we zien ook, zoals vorige jaar 'Moskee tol', mensen die midden op straat geld vragen aan de passante voor de constructie van de moskee.
Alles om ons heen is kurkdroog, de riviertjes zijn droog, de rijstvelden zijn droog.
Vlak bij Jepara merken we veel houten meubelfabrieken, mooi hout voor panelen voor de voorgevel van huizen. Armando zegt dat Jepara heel gerenomeerd is voor haar meubels en de kwaliteit ervan.
We komen aan bij ons Hotel Palm Beach Resort (de naam beloofd veel) en worden we afgezet bij een soort 'trein station', een gebouw in de lengte waar stoelen voor staan onder een afdakje, hum hum hum! We twijfelen een beetje, maar dat zijn wel de superior rooms die op de voucher staan. We kijken rond en vragen aan de receptie of er andere kamers beschikbaar zijn. Ja hoor, bij de zwembad, zij hebben nog twee luxe kamers op de begane grond. Top, top top! Bon, we lopen binnen maar van luxe hebben ze alleen de aspiratie! Maar we zitten prima, aan zee, bij het zwembad en de bar, heel belangrijk dat laatst.
We gaan een lunch pakken, twee Bakwan, en snel de badpakken aan en in het zwembad afkoelen, het was vandaag echt heel panas panas! Eline doet een dutje en wij gaan de zonsondergang aan het strand kijken. Heerlijke temperatuur, mooie kleuren, wel nog veel mensen aan de strand, (zondag) maar zodra de zon weg is, zijn de mensen ook foetsie! En dan is het lekker rustig en we genieten van deze zwoele avond.
Een dinner aan de zwembad sluit ons eerste dag in Jepara af. Een dag met veel emoties! Het is niet eens 22:00 en we liggen alemaal in onze nesten!
08 september
Vandaag rustag en dus ook voor de verslaggeefster. Eline voelt zich veel beter, wel nog een beetje slap. We nemen ons ontbijt om 10:00 aan de zwembad, de rust is wedergekeerd, het hotel lijkt niet vol te zijn of hebben de gasten andere gewoontes dan wij!
We nemen plaats aan de strand op 4 harde ligbedden en beginnen te zonnen op het heetste van de dag. Het is zaaaaaalig, lichte brise, zachte zon, farniente (niets doen) en naar de horizon blijven staren waar de paradijselijke eilanden van Karimundjawa liggen. We hadden daar oorspronkelijk willen verblijven maar de kosten en het mogelijke transport probleem hebben ons tot andere keuzes gebracht.
We genieten van deze rustdag, goed om alle emoties en indrukken van de eerste week te verwerken. We bestellen 4 kokosnoten om onze dorst te lessen, heerlijk! Later op de dag nemen we een lichte lunch met 2 bakwan en een club sandwich. De bakwan worden geserveerd met een tiental rawietjes erbij. JB wil toch even proberen of ze echt zo sterk zijn. Hij bijt de punt af en vindt het matig pedis, hij bijt verder in het rawietje en met zijn stoicijnse blik zegt ie 'nu is het wel pittig', lefgozer!
We zwemmen een poosje in een zee die niet diep wil worden maar die lekker warm is, een echte soep, prima op Fran haar smaak. We blijven zwemmen tussen twee rode boorden, er staat wel wat op maar we weten niet wat, dan voor de zekerheid even in de buurt blijven. Voor de meer geleerden tussen ons dit staat op het bordje: 'berbahaya, dilarang keras mandi laut di area ini'.
We blijven aan het strand tot de zonsondergang en bespreken nog ons programma voor de komende dagen. Gisteren is het ons nog gelukt om met Martin (gids-chauffeur die al de hele familie ter Horst in Bali heeft gepromeneerd) sms contact te maken en af te spreken met hem voor de 16/09 om een toer op Bali te gaan maken.
We nemen ons traditionele Bintang-borrel (ten minstens voor diegene die niet aan de blauwe pil zijn) en dineren aan de zwembad zoals gisteren. Weer zo'n zwoele avond met als cadeau de volle maan. Een prachtig avond.
09 september
Vroeg op vandaag want we vertrekken terug naar Semanrang waar we het vliegtuig nemen naar Surabaya en onze gids is bang voor de files. Dus we bestellen onze ontbijten om 7:00, met het verzoek om snel te serveren. 7:20 krijgen we wat te eten en 7:30 moeten we vertrekken. Dat was het kortste ontbijt dat we ooit hebben genomen.
Onderweg genieten we van de omgeving, van de baksteen fabrieken, de kurkdrogen meloen plantages en van de verkopers van soja bij de stoplichten.
Het is een komen en gaan van vrachtwagens die heen gaan vol met bakstenen en terugkomen vol met zakken aarde geladen tot twee keer de hoogte van de vrachtwagens. We krijgen inderdaad wat opstoppingen voor de kiezen en waar we op twee rijbanen rijden, wordt een derde spontaan geïmproviseerd voor de bus die achteraan gevolgd worden door zwermen brommers.
Aangekomen bij Semarang, vallen we, na de tol, in een muurvaste file, veroorzaakt door de wegwerkzaamheden. De weg lijkt totaal gesatureert te worden met vrachtwagens, motoren, brommers, busjes en autos. Maar 30 minuten later rjden we gewoon, op tijd, het vliegveld binnen.
We nemen afscheid van meneeeerrrr Armando (Armando noemde JB altijd meneeeerrrr) en bedanken hem voor de goede zorg!
We checken in met al 11 kilos overgewicht, waar zou dat vandaan komen???? Kosten 118000 roepias (7,77 €).
We vertrekken met wat vertraging, maar 30 minuten later, na een korte lunch aan boord, landen we op Surabaya, een traject dat je met de auto 9 uur ( met file 11 uur!) kost vanuit Semarang!
Tagu onze eendaagse gids haalt ons op met het traditionele Party ter Horst bordje. Heel spraakzaam, begint Tagu ons allerlei verhalen te vertellen over andere tours, soms emotionele tours, soms vervelend, wanneer de touristen van russische afkomst zijn. Tagu lijkt wel goed in zijn vak te zijn, hij heeft zelfs een diploma van jungle survival en begeleid allerlei buitenlandse TV programma's zoals Ushuaia, Peking express, etc...
Een kleine uurtje later komen we aan bij ons droom hotel: Majapahit Hotel, ook bekend als de Oranje hotel. Het hotel waarin 1945 de onafhankelijlheid van Indonesië geproclameerd werd. Eline heeft voor ons een upgrade geregeld en we belanden in de Executives Suites, woorden schieten te kort om de schoonheid van de kamers te omschrijven. Alles klopt, de gesoigneerde details, de geuren, de zachte licht gevende lampen, het glas en lood. Magnifiek! We genieten een beetje van de kamers en maken een paar kliekjes hiervan.
Omdat we vorige jaar niet de Simpangse Societeit hebben kunnen vinden gaan we dit keer er weer op zoek na. Dit keer is het ons wel gelukt, na een klein kwartiertje lopen onder de damp van miljoenen knalpotten.
We lopen het plein op waar een monument ons bevestigd dat we op de goede plaats zijn. Aan de rechter kant zien we het oude gebouw van de Societeit, verder op het bioscoop gebouw en aan onze linker kant het magnifieke restaurant, helaas in brand gevlogen 3 jaar geleden en nu nog steeds in verbouwing.
We lopen de gebouwen binnen om meer informatie te verzamelen en ontmoeten Wisno, een jonge student in oceanografie, maar die heel geinteresseed was in de geschiedenis. Wisno neemt ons mee terug in de tijd en laat ons alle kanten van de gebouwen zien. Zo lopen we binnen het gebouw van de Societeit, ontdekken we de oude piano, een originele kast met voeten in de vorm van leeuwen pootjes, nog vol met glazen, de binnenplaats met majestueuze deuren en hoge plafonds. Gestimuleerd door onze interesse, neemt Wisnu ons mee naar het restaurant, nog helemaal afgezet voor de herstel werkzaamheden. Wat een voortreffelijk mooi gebouw. We kunnen ons onmiddelijk voorstellen dat men hier veel gefeest, gedanst en gegeten heeft. We lopen in een kleine zaal, waar oorspronkelijk de toiletten waren, en Wisno verteld ons dat hier vele mensen hoofden gevonden werden. Tja, je zal zeggen wat een barbarie, maar de "Bersiap-periode" was ook barbaars. We lezen op het memorial dat de Societeit verboden terrein was voor de indonesische bevolking maar -in een adem- ook voor de honden!
We lopen terug naar het hotel en genieten van onze borrel in de lobby van het hotel. Na het eten gaan we het hotel helemaal verkennen, want het is een echt Tempo Doeloe museum.
We gaan eten in het hotel en we kunnen kiezen tussen chinees (no, please not anymore!!!), indonesische keuken en italiaans. Geen twijfels, we gaan indonesishce eten. Joke bestelt Bami Goreng Kampon, Fran Nasi Goreng Majapahit, Eline Opor Ayam en JB Rawon soep en daarna Kare Bebek ...heerlijk!
We gaan naar bed en zullen morgen ochtend afscheid nemen van Joke en JB die gaan 5 dagen varen op de Mahakam rivier in Kalimantan. We zullen weer elkaar treffen in Bali, in Hotel Puri Santriani in Sanur.
-
09 September 2014 - 19:13
Frouke Riemen:
Leuk om weer een stuk te lezen van jullie reis. Ik keek er naar uit. Joke en JB veel plezier op de boot in het oerwoud. Ik lees het wel. Eline, mooi verslag hoor. Je zou zo een boek kunnen schrijven over wat jullie meemaken.
Groetjes -
09 September 2014 - 20:45
Bianca:
Heerlijk om te lezen hoe het jullie allemaal vergaat. Keep it coming! -
09 September 2014 - 20:45
Bianca:
Heerlijk om te lezen hoe het jullie allemaal vergaat. Keep it coming! -
10 September 2014 - 13:38
Gwensimons:
weer een adembenemend verslag vanuit een schitterend land met zoveel aspecten! Bij jullie terugkeer kijk ik nu al uit naar jullie foto-bevindingen. Speciaal voor Eline/Fran, betr. rijbewijs. Het verloop is gunstig; ik moet de bevindingen van de keuringsarts copiëren en opsturen naar het CBR.. Boeddruk: 130/90, urine; g.b.. vitale persoonlijkheid; zicht met bril 90% ; ze wist wel van de citalopram! Dat ik afbouw. Het geheel kan ik gunstig noemen. We drinken er met z'n allen een glas wijn op, of whatever!! Ik ben toch wel opgelucht! Mis queridas chicas: buon viaje! Hasta la vista; keep on going, muchos besos, vecina Gwen -
14 September 2014 - 12:14
Joke Ter Horst:
Wat een leuk verslag alsof we er zelf bij zijn. Wij hebben de boottocht overleeft was enorm leuk -
16 September 2014 - 19:44
Jolanda:
Natuurlijk even de link gepikt bij mama.
Als ik het zo lees zijn jullie erg aan het genieten en dat is natuurlijk heel belangrijk en verdient.
Het is zo mooi geschreven dat ik soms zelfs een beetje op de plekken ben voor mijn gevoel. Compliment voor degene die het schrijft (Françoise denk ik?)
Lekker blijven genieten en nog een goed, gezellige en vooral veilige trip verder.
Groetjes Jolanda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley